Mijn eerste week India

Zo, hier zit ik dan in Kaza precies een week nadat ik het vliegtuig heb gepakt. En wat een week was het.. In één week zoveel verschillende culturen binnen India gezien. De Hindi in stad Delhi, de mensen in Hillstation Shimla door naar Rekong Peo/Kalpa waar mensen Hindi of boeddhistisch zijn en nu in Kaza waar het Tibetaans boeddhisme heerst. In alle plaatsen waar ik ben geweest moest ik weer opnieuw wennen. Het was een vermoeiende, heftige en indrukwekkende tocht naar Kaza. Het is een enorm verhaal.. maar zoveel indrukken kan je niet kwijt in een klein verhaaltje.. Hieronder dus een kleine indruk van mijn reis so far ;-)..

Ik kwam aan in Delhi om half 5 ’s ochtends en er stond een mannetje op me te wachten om me naar het hotel in de stad te brengen. De warmte en de geur die in de lucht hing kwamen me bekend voor en zorgde voor een vertrouwd gevoel. Ik ben weer in Azië! Onderweg naar het hostel zwijnen, apen, koeien en honden op de weg tegen gekomen. Toen we de straat van mijn hotel inreden schrok ik, het was erg vies overal. Nu heb ik Bangkok als vergelijkingsmateriaal maar dit was toch weer een hele andere wereld. Welkom in India! Overdag ben ik door de straat gaan lopen en wat het meeste opvalt is dat je heel erg nagekeken wordt hier. Het voelt alsof je geen privacy hebt. En waarschijnlijk zal ik tijdens mijn gehele verblijf ook weinig privacy hebben, behalve als ik me opsluit op mijn kamertje. Wat ik dus de rest van de dag in Delhi heb gedaan, omdat het toch wel heftig was en ik erg toe was aan rust. Je kan je nog zo goed inlezen in alles wat je maar wilt weten over India en de Indiers, maar niks kan je voorbereiden op het land. Het is een kwestie van wennen. En gelukkig heb ik daar de tijd voor.
Dinsdag avond heb ik de nachtbus naar Shimla gepakt. Shimla is een hillstation in de bergen op 2000 meter hoogte. Vanaf hier begint mijn tocht door de Himalaya richting Kaza.

De nacht in de bus was prima, ik had een plaatsje vrij naast me dus ik heb lekker kunnen liggen. Totdat we aan de voet van de bergen kwamen en we begonnen te slalommen. Ik moest me concentreren om niet misselijk te worden want de chauffeur ging in sneltrein vaart de berg op. Het leek hem best goed af te gaan zo langs de steile afgronden met dat tempo. Tot zijn telefoon ging.. Ik dacht dat hij die niet zou opnemen want hij was druk bezig met sturen, maar natuurlijk ben ik in India en niets weerhoud een man ervan om zijn telefoon op te nemen. Dus terwijl we op een bocht afreden, zocht de lieve man naar zijn telefoon en kreeg ik het erg benauwd toen hij niet op de naderende afgrond leek te letten. Gelukkig ben ik in India en hebben ze hier alles onder controle.. geen paniek het komt allemaal wel goed. Dus met een enorme ruk aan het stuur op het laatste moment waren we de bocht weer voorbij. Les 1 India: Je kan je erg druk maken om vanalles maar hier heb je geen controle meer. Laat maar los het komt allemaal wel goed.

Het hoogseizoen voor de Indische toeristen is in Shimla begonnen. Omdat het zo warm is in de rest van India trekken de Indiers massaal naar het noorden. Pas over 1 maand zal de grote stroom buitenlandse reizigers zich richting het noorden begeven. In Shimla heb ik 4 andere buitenlandse reizigers gespot. Ik voelde me dus een vreemde eend in het plaatsje. Vanaf mijn guesthouse was het centrum van Shimla een klein half uur lopen. Tijdens dit half uur had ik 3 gespreken gehad met nieuwsgierige jongens en 1 heb ik pijnlijk moeten afwijzen en gezegd dat ik het in mee eentje wel kon redden tijdens mijn wandelingetje. Met een teleurgesteld gezicht droop hij na een tijdje af. Les 2 India: Als alleen reizende vrouw moet je hard zijn. Je kan wel met iedereen een gezellig praatje houden maar dan ben je na 3 uur nog niet op je bestemming.
Het centrum van Shimla was ontzettend mooi. Je hebt er een prachtig uitzicht over de bergen en een er is een hoop terug te zien uit de Engelse koloniale tijd. Na 2 gesprekken, 4 fotoshoots en 1 handschut met een baby (kennelijk voor geluk) ben ik weer richting guesthouse gegaan voor wat privacy op mijn kamertje.

Donderdag ochtend om 6 uur stond ik met bepakking en al bij het lokale busstation van Shimla. I was going local. Iedereen in de bus stond me heel erg raar aan te kijken toen ik de bus in stapte en vroeg of ik ook mee mocht. Gelukkig, dat mocht. Er was nog één plekje vrij tussen een man en een vrouw. Gelukkig ik was niet de enige vrouw in de bus. Totdat na 2 uur die vrouw naast me uit de bus stapte. Best spannend om als enige buitenlander en vrouw in een lokale bus vol met Indische mannen te zitten. Maar het ging allemaal prima. 2 keer was er een eet stop waarbij de hele bus leegliep en iedereen ging eten. Dit was mijn moment om snel naar de wc te rennen, ergens een pak koekjes te kopen en weer in de bus te gaan zitten. Anders was ik mijn plekje kwijt zodra iedereen weer de bus in ging. Na 10 uur hobbelen was ik heelhuids aangekomen in Rekong Peo. Rekong Peo ligt in de regio Kinnaur. Hier heb ik snel mijn innerline permit geregeld (permit om van rekong naar Kaza te mogen reizen) en heb ik nog 20 minuten in een taxi gezeten naar het dorpje Kalpa op 3000 meter hoogte.

In het dorpje Kalpa kon ik de boeddhistische invloeden al goed zien. Bij zonsopgang en zonsondergang werd er muziek gespeeld bij het klooster dat vanuit mijn raam zichtbaar was. En de eerste gebedsvlaggetjes hingen hier en daar aan de huizen. Een fijn plekje om even een dagje tot rust te komen.

Op zaterdag heb ik na wikken en wegen besloten om toch een taxi te nemen voor mijn laatste etappe richting Kaza. De lokale bus zou prop vol zijn maar wegens budgettaire overwegingen een goede optie. Maar aangezien ik nog gesloopt was van de vorige busrit en ik eindelijk mijn kont weer begon te voelen leek het me fijn om mijzelf toch op een ontspannend autoritje naar Kaza te trakteren. Beste keus ooit! Ik had prachtig uitzicht over de bergen vanuit de auto en we konden stoppen wanneer ik wilde. Dat het de beste keus ooit was kwam vooral naar voren toen we na 3 uur rijden (de hele rit duurde 8 uur) de lokale bus naar Kaza op 4000 meter hoogte stil zagen staan. Mijn taxichauffeur en zijn vriend begonnen te giechelen toen ze de bus zagen en vertelde mij dat dat de bus was die ik anders had gepakt. Die bus stond waarschijnlijk de rest van de dag stil. Wat een geluk.. (long distance high-five anyone?)

De weg van Rekong Peo naar Kaza was super mooi. We gingen de weg verder die ik twee dagen eerder richting RP had gevolgd langs de rivier. Na een half uur kwamen we stil te staan omdat een eindje verderop een landslide werd weggewerkt. In dit gebied komen veel landslides voor. Als het hard heeft geregend, wat het had gedaan een paar dagen terug, zakt het zand, de modder en de stenen van de berg naar beneden over de weg heen. Soms sta je uren of dagen vast en zal je terug moeten keren. Wij hadden geluk, we konden na een half uurtje verder rijden.

Toen we na 5 uur de Spiti vallei binnen reden kon je heel snel het verschil in landschap zien met dat van Kinnaur. Waar we in Kinnaur alleen maar langs diepe afgronden en over hoge bergen reden, reden we hier relatief laag en in de vallei. Het was een ongelofelijk mooie tocht. Ik heb nog nooit zoveel verschillende landschappen gezien langs eenzelfde weg. Om de 20 minuten leek het landschap om ons heen te veranderen. Dan waren de bergen bruin dan weer grijs dan weer 100 kleuren door elkaar. Eerst reden we door een woestijn dan door Schotse hooglanden en dan over een rotsachtig maandlandschap.
Ook kon je in sommige bergen duidelijk zien hoe de Himalaya is ontstaan. In de bergen kon je de verschillende lagen van de aarde zien. Deze lagen die vaak niet horizontaal maar diagonaal in de bergen liggen. Hierdoor kan je goed zien dat de ooit platte aarde schuin omhoog is geduwd.
Terwijl je zo door de Spiti vallei van dorp naar dorp rijd voel je je spontaan een geoloog. Ik had opeens heel erg veel interesse in bergen en stenen en ik wilde weten wat voor verschillende steensoorten ik allemaal zag en hoe die op die bepaalde plekken waren terecht gekomen.
Ik had het gevoel alsof ik getuige was van het ontstaan van de aarde. Dat ik zover terug kon kijken in die lagen dat ik bij het allereerste begin was. Dat klinkt allemaal heel zweverig, maar zo bijzonder was deze tocht door de vallei. Geen berg in Zwitserland kan hier aan tippen.

Zondag eind van de middag zowaar aangekomen in Kaza. Wat een tocht. Bij de Ecosphere office stond Sunil (mijn stagebegeleider) mij op te wachten. Heel leuk om de jongen, met wie ik al sinds januari e-mailcontact heb, in levende lijve te ontmoeten. Even gekletst en toen heeft hij me naar een hotel gebracht waar ik even kon bijkomen van de indrukwekkende week. Ik schrok even toen hij zei dat er helemaal geen stroom was. Shit.. dat is even wennen. Ik kon mijn spullen opladen in de Ecosphere office waar ze reserve stroom hebben. Later kwam ik erachter dat er op dat moment even geen stroom was maar dat er 70% van de tijd wel stroom is. Pfieeuw.. gelukkig, kan ik toch een kopje thee op mijn kamertje zetten met mijn waterkokertje.

Vandaag (maandag) zijn de collega’s van Ecosphere op pad. Dus voor mij een goed moment om even bij te komen en niks te doen. Helaas is er in het hotel toch een probleem met stroom waardoor er geen warm water is. Dus een mannetje is voor mij het dak opgegaan om daar warm water uit een reservoir te halen zodat ik me toch even kan wassen met een emmertje. Niks nieuws voor mij, want zo douchte ik mij dagelijks tijdens mijn verblijf bij Elephant’s World in Thailand. Het enige verschil is dat het hier nu ontzettend koud is. Er is zelfs nog wat sneeuw gevallen, wat heel normaal is voor deze tijd van het jaar. In ieder geval is het dus snel wat warm water over me heen gooien en dan gauw 3 lagen kleding aan doen.
De lagen die ik, zodra ik overdag in de hete zon loop, weer uit kan doen. Maar zodra ik in de schaduw zit moeten ze weer aan. Zo ben je de hele dag bezig met een balans vinden in de kleren die je aan hebt.

Kaza is prachtig. Het ligt in een vallei tussen twee bergkammen in. Op dit moment zijn die bergkammen nog bedekt met sneeuw wat afgelopen dagen is gevallen. Ik zit nu in Old Kaza waar de main bazaar is en waar ook het Ecosphere kantoor is. Als je het stroompje oversteekt, wat midden door het dorp loopt, dan zit je in New Kaza. Al met al is het een klein dorp maar wel de grootste in de hele Spiti vallei. Het is een stuk groter en levendiger dan ik me had voorgesteld. Er is hier een bakkertje, een supermarktje waar ik alles kan halen wat ik maar nodig heb, een schoenmaker, een farmacie en zelfs een pinautomaat!

Kaza is een plaatsje wat op de route ligt van het ‘standaard rondje’ van de backpacker die door de Himalaya reist. Dus zodra de pas tussen Manali en Kaza open is dan zal het rondje open zijn en kunnen de reizigers komen. Sunil vertelde mij dat Ecosphere het al best goed doet en dat er al redelijk wat boekingen zijn. Ook zijn er meerdere vrijwilligersprojecten gepland deze zomer. Aangezien Ecosphere in de Lonely Planet is te vinden is het al best bekend onder de backpackers die naar Kaza komen. Dit had ik niet verwacht. Ik dacht dat het een opstartende organisatie was die nog een hoop te leren heeft. Niks is minder waar. Ik denk dat ik een hele hoop van deze organisatie kan leren over hun manier van werken. Ik ben erg benieuwd!

Aankomende dagen ga ik hier een plekje zoeken waar ik 20 weken zal verblijven. Ik moet even mobiel internet regelen want dat zal de manier zijn waarop ik kan werken op het kantoor. Verder hebben ze hier wel 1 internet cafe met redelijk goed internet en WIFI. Wat een luxe!! Morgen zal ik voor het eerst alle collega’s van Ecosphere ontmoeten en kijken wat mijn rol zal zijn de komende weken. Ik vind het heel spannend om met stage te beginnen maar ik heb ook heel veel zin om hier een leventje op te bouwen en een ritme te hebben.

Tot de volgende!

Veel liefs uit Kaza.